Weerstand tegen het praten over emoties
Een gesprek over emoties stuit bij een patiënt soms op bezwaren. Deze weerstand tegen het praten over de emoties is ook een emotie, die eveneens met een gevoelsreflectie kan worden benoemd. Bijvoorbeeld: “Ik zie dat het u nogal raakt, maar ik merk ook dat u er liever niet verder over wilt praten. Is dat zo?”
Daarna kunt u met een korte uitleg aangeven waarom u het belangrijk vindt om stil te staan bij de emoties. Bijvoorbeeld: “Ik begrijp dat u al enige tijd bang bent dat uw klachten mogelijk wijzen op kanker. Ik zou graag van u willen horen waar die angst vandaan komt, omdat ik dan wat beter begrijp wat de klachten voor u betekenen en hoe u er tot nu toe mee bent omgegaan. Ik kan dan ook beter beoordelen of uw angsten terecht zijn.”
Deze stap naar metacommunicatie maakt voor de patiënt duidelijk dat er ruimte is voor zijn emoties. Afhankelijk van de situatie kunt u het gesprek over emoties ook agenderen. Bijvoorbeeld: “Ik begrijp dat het u nog steeds hoog zit dat uw huisarts u zo laat heeft verwezen, maar dat u zich ook ongerust maakt over uw klachten. Ik stel voor dat we ons eerst op uw klachten richten en bekijken wat u precies mankeert. Daarna kunnen we nog even de tijd nemen om te bespreken wat er precies mis is gegaan tussen u en uw huisarts.”
Met zo’n agenderende opmerking zet u de emoties in de wachtstand. De patiënt weet dat ze nog ter sprake komen, maar dat de belangrijke zaken rond zijn klacht eerst worden besproken. Dat u dan wel de tijd moet nemen voor zo’n aanvullend gesprek, spreekt voor zich.
Ga door met: omgaan met eigen emoties.